
Ik ben net terug van een korte vakantie in Spanje. Als mijn partner en ik eens in een mediterraan land zijn, zeggen we wel eens gekscherend dat ik daar als kattengedragstherapeut niet makkelijk aan werk zou kunnen komen. Is kattengedragstherapie een luxe, zoals sommigen wel eens opmerken?
In het buitenland is het erger
De manier van omgaan met dieren in Spanje (en andere mediterrane landen) is een hele andere dan hier. Honden worden nog volop gecoupeerd en wat er met de windhonden gebeurt, zullen we maar niet eens benoemen. Helaas ook veel vogels in zeer kleine kooitjes, soms in de bakkende zon op een balkonnetje.
Katten lopen veelal in Spanje buiten en zullen weinig gedragsproblemen vertonen. Hun problemen liggen meer op het terrein van genoeg voedsel en medische zorg krijgen.
Niet te snel oordelen
Het is makkelijk om met de vinger naar het buitenland te wijzen. Maar zeg eens eerlijk: hebben konijnen in Nederland het zo goed in die nare, donkere hokjes waarin wij ze tot hun dood eenzaam opsluiten?
En als je niet in de opvangwereld zit, zou je kunnen vergeten dat ook in – het nog steeds erg rijke – Nederland katten worden verwaarloosd, mishandeld of zwanger op straat gezet.
In de bench
Maar toegegeven: in het algemeen is het niveau van verzorging hier veel hoger dan bijvoorbeeld in Spanje. In die zin lijkt gedragstherapie inderdaad luxe.
Vergis je echter niet, ook hier wordt binnenshuis veel geleden, in stilte. Ik denk bijvoorbeeld aan die onzindelijke kat die dag en nacht in een bench in de schuur gezet werd en daar een uurtje per dag uit mocht. Of aan het kitten dat permanent in een bench zat want het rende zo wild door het huis…
Angst
Een van de meest onderschatte problemen bij katten is angst. Ik kom het té vaak tegen: een kat die permanent op zolder bivakkeert vanwege een nieuwe hond/baby/andere kat of een kat die in elkaar krimpt als de eigenaar een onverwachte beweging maakt, als gevolg van bijvoorbeeld langdurig straffen of dagelijks een ‘pilletje tegen de onzindelijkheid’.
Soms moet ik praten als Brugman om een eigenaar ervan te overtuigen dat een kat die zich kaal likt écht een groot probleem heeft.
En dan zijn er nog katten die onzindelijk zijn en al enkele jaren (!) blaasgruis hebben en dus pijn bij het plassen, zonder dat de eigenaar met de kat naar de dierenarts is geweest.
Veel stil leed dus, van een andere aard dan honger of ziekte. Maar dat maakt gedragstherapie in mijn ogen echt geen overbodige luxe.
Foto: Andrew Gould – Flickr Creative Commons
Hoi Liesbeth,
Leuk je verhalen. Onlangs merkte ik pas dat jij erachter zat. We kennen elkaar van de tijd Slowfoodbestuur in Utrecht. Wij genieten ook nog iedere dag van onze viervoeters, genoemd, de Fantastic Four! En natuurlijk van de Majesteit, het mooie kattentijdschrift waar ik 2 keer een artikel voor heb geschreven. Je verhalen in M&My Cat lezen we ook met plezier. Veel succes met je mooie werk! Hart.groeten een poezenliefhebber pur sang, Sandra Faling
Hoi Sandra, dank voor je compliment! Veel plezier met je Fantastic Four!
Hoi Liesbeth,
Zie net pas omdat ik via google mijn naam intikte, dat je ooit gereageerd op mijn posting. Wat leuk! Ik heb sinds 11 juli mijn eigen bedrijf La Cuoca Passionata. webshop unieke delicatessen en catering van 1 tot 20 personen. Ik bereid mijn home-made meals, borrelhapjes, nagerechten en truffels vol passie met veelal biologische en streekgebonden gerechten! Wat anders he als je Slowfoodaanhanger bent ;-). http://www.lacuocapassionata.jouwweb.nl kan je meer lezen! Jij ook, ga zo door, lees je verhalen vol plezier! Groetjes van ons en een pootje van onze vier Viervoetertjes!
Dierenleed vind ik verschrikkelijk en sluit er liever mijn ogen voor omdat ik in mijn eentje de wereld en in dit geval de beesten niet kan helpen.
Kattengedragstherapie is zeker geen luxe als je om je beest geeft naast het feit dat je de verantwoordelijkheid hebt genomen.
Wij zijn blij dat we in het verleden Liesbeth hebben uitgenodigd om ons te helpen bij onze problemen met de poezen.
Hoi Simone,
Ik dacht ook altijd dat ik in mijn eentje niks kon betekenen tegen dierenleed en sloot er daarom ook liever mijn ogen voor. Tegenwoordig ben ik er van overtuigd dat ik wel iets kan betekenen. Ik teken petities op sites als bv NRDC, thepetitionsite.com etc. Je kunt hier ook anoniem petites tekenen als je liever niet je naam op internet hebt.
Ik vind het nog steeds moeilijk om dierenleed te zien maar weet nu wel dat ik iets kan betekenen.
Groetjes,
Willeke
Mooi stukje weer 🙂