Ik ben net terug van een korte vakantie in Spanje. Als mijn partner en ik eens in een mediterraan land zijn, zeggen we wel eens gekscherend dat ik daar als kattengedragstherapeut niet makkelijk aan werk zou kunnen komen. Is kattengedragstherapie een luxe, zoals sommigen wel eens opmerken?

In het buitenland is het erger

De manier van omgaan met dieren in Spanje (en andere mediterrane landen) is een hele andere dan hier. Honden worden nog volop gecoupeerd en wat er met de windhonden gebeurt, zullen we maar niet eens benoemen. Helaas ook veel vogels in zeer kleine kooitjes, soms in de bakkende zon op een balkonnetje.
Katten lopen veelal in Spanje buiten en zullen weinig gedragsproblemen vertonen. Hun problemen liggen meer op het terrein van genoeg voedsel en medische zorg krijgen.

Niet te snel oordelen

Het is makkelijk om met de vinger naar het buitenland te wijzen. Maar zeg eens eerlijk: hebben konijnen in Nederland het zo goed in die nare, donkere hokjes waarin wij ze tot hun dood eenzaam opsluiten?
En als je niet in de opvangwereld zit, zou je kunnen vergeten dat ook in – het nog steeds erg rijke – Nederland katten worden verwaarloosd, mishandeld of zwanger op straat gezet.

In de bench

Maar toegegeven: in het algemeen is het niveau van verzorging hier veel hoger dan bijvoorbeeld in Spanje. In die zin lijkt gedragstherapie inderdaad luxe.
Vergis je echter niet, ook hier wordt binnenshuis veel geleden, in stilte. Ik denk bijvoorbeeld aan die onzindelijke kat die dag en nacht in een bench in de schuur gezet werd en daar een uurtje per dag uit mocht. Of aan het kitten dat permanent in een bench zat want het rende zo wild door het huis…

Angst

Een van de meest onderschatte problemen bij katten is angst. Ik kom het té vaak tegen: een kat die permanent op zolder bivakkeert vanwege een nieuwe hond/baby/andere kat of een kat die in elkaar krimpt als de eigenaar een onverwachte beweging maakt, als gevolg van bijvoorbeeld langdurig straffen of dagelijks een ‘pilletje tegen de onzindelijkheid’.
Soms moet ik praten als Brugman om een eigenaar ervan te overtuigen dat een kat die zich kaal likt écht een groot probleem heeft.
En dan zijn er nog katten die onzindelijk zijn en al enkele jaren (!) blaasgruis hebben en dus pijn bij het plassen, zonder dat de eigenaar met de kat naar de dierenarts is geweest.

Veel stil leed dus, van een andere aard dan honger of ziekte. Maar dat maakt gedragstherapie in mijn ogen echt geen overbodige luxe.

Foto: Andrew Gould –  Flickr Creative Commons