Katten spreken, in positieve of negatieve zin, tot de verbeelding. De kat werd vereerd door de Egyptenaren, maar werd vanaf de 13e eeuw geassocieerd met de duivel. Waarom die link gelegd werd, is niet helemaal duidelijk. In elk geval was het een vrijbrief om katten – en dan met name de zwarte exemplaren – op de gruwelijkste manieren te martelen. In de 19e eeuw werden katten in Parijs populair in kunstenaarskringen en vanaf de 20e eeuw raakt de kat langzamerhand zijn slechte naam kwijt. Momenteel is hij het populairste huisdier in Nederland: het kan verkeren!

Kattenliefhebbers worden lyrisch van de zachte vacht, de mooie ogen, de soepele tred, de hoge aaibaarheid en de eigenwijze onafhankelijkheid, om maar een paar aspecten te noemen. Kattenhaters wijzen daarentegen op de schade aan de vogelstand, de allergie-opwekkende haren die overal aan blijven plakken en de eigenwijze onafhankelijkheid van dit rare dier. De kat is dus nog steeds controversieel.

Feit is dat de kat van oorsprong een solitair dier is, dat zich uitsluitend laat leiden door haar eigen belang. Logisch, want als niemand anders voor je zorgt, maak je keuzes die goed voor jezelf zijn. Kattenbak vies? Dan zoek je eenvoudigweg een betere plek elders in huis. Laat het eten te lang op zich wachten? Dan maak je zelf de koelkast open of je gaat net zo lang miauwen totdat baasje je eten geeft, want je weet immers precies hoe je die moet bewerken om je zin te krijgen.

Het is dat aangeboren eigenbelang dat ervoor zorgt dat de kat vaak verkeerd begrepen wordt. Er is maar één oplossing: denk als een kat!